یادداشت | از سکوت جبهه متکلمان تا یک جشن افراطی

به گزارش سرویس فرهنگی اجتماعی خبرگزاری رسا، در روزهای آتی مراسم های موسوم به عیدالزهرا از سوی برخی جریان های عامد یا غافل آغاز می شود و عده ای به تصور شادی برای از بین رفتن دشمنان اهل بیت(ع)، اعمالی حرام مرتکب می شوند و نامش را «فرحة الزهرا» می گذارند. نمی دانم این چگونه فرحی ست که در آن رکیک ترین الفاظ به زبان می آید و شنیع ترین کارها انجام می شود و اگر هم کوچک ترین انتقادی صورت بگیرد، منتقد به بدترین شکل مورد اهانت و هتاکی واقع می شود و چه بسا به ضرب و جرح هم تهدید بشود!

چقدر باید خون ریخته شود تا بفهمیم این رفتارها نه تنها کوچک ترین کمکی به انتشار تفکر مذهب راستین اهل بیت نمی کند بلکه اندک احتمال استبصار سایر مذاهب را هم از بین می برد؛ چه آن که اگر ما هم شاهد بدترین توهین ها به مقدسات مان باشیم هیچ گاه ذره ای احتمال حقانیت باور توهین کنندگان را به ذهن راه نمی دهیم.

فارغ از کم کردن سرعت امواج انتشار تشیع، این جشن ها گاهی باعث ریخته شدن خون بی گناهان هم می شود و البته شده است! عبدالمالک ریگی رهبر یکی از گروهک‌های تروریستی جنوب شرق کشور پس از دستگیری در جریان بازجویی گفته بود: «هر وقت احساس می کردم یارانم کم آورده اند سی دی توهین های شیعیان به خلفاء را برای دوستانم پخش می کردم. چنان به خشم می آمدند که خود داوطلب انجام عملیات انتحاری می شدند. (1)» (نقل به مضمون)

از منظر تمدنی هم این موضوع مشکلاتی برای ما به وجود آورده است. زیرا جمهوری اسلامی به دنبال تشکیل یک امت بزرگ اسلامی با محوریت استقلال گرایی و استکبار ستیزی است و طبیعتا در این مسیر، باید از اختلاف افکنی پرهیز کرد و دنبال نقاط مشترک مذاهب اسلامی بود؛ اما متاسفانه این هنجارنماهای کژاندیشانه، فرصت طلایی جهان اسلام را به تهدیدی خطرناک برای خودمان تبدیل کرده و مسلمان را در مقابل مسلمان قرار داده است.

در پایان دو نکته را هم باید خطاب به حامیان گفتمان انقلاب اسلامی بیان کنم:

1: هر کس که در مجالس نهم ربیع شرکت می کند را نباید شیعه انگلیسی و متحجر عقب مانده لقب ماند. 99 درصد شان برادران و خواهران خودمان هستند که باید با استدلال و گفت‌وگو و کارهای فرهنگی نسبت به عواقب کارهایشان توجیه شوند. افراط در استفاده از این القاب باعث می شود آنها هم مقابله به مثل کنند و درگیری بالا بگیرد. به قول استاد حسینی قزوینی: «وقتی ما می گوییم عمامه‌های انگلیسی طرف مقابل هم به ما می گوید چفیه‌های روسی» بنابراین باید فقط بر گفت‌وگو و کار فرهنگی متمرکز شویم و از هرگونه توهین و برچسب زنی جدا بپرهیزیم.

2: برخی مواقع تفریط های ما باعث شعله ور تر شدن آتش افراط طرف مقابل می شود. وقتی در میان حامیان گفتمان وحدت اسلامی کسانی یافت می شوند که هر گونه مناظره، انتشار کتاب، مقاله نویسی و سخنرانی در نقد عقاید سایر مذاهب را وحدت شکنی تلقی می کنند و حتی متکلمان شیعه را به سکوت در برابر شبهه پراکنی های شبانه روزی شبکه های رقیب فرا می خوانند، طبعا باید منتظر رفتارهای افراطی شماری از شیعیان باشیم. البته این تفریط، علت تامه ی آن افراط نیست اما حتما بی تاثیر هم نبوده است. این عزیزان باید بدانند شخصیتی همچون رهبر معظم انقلاب که خود پرچمدار وحدت به شمار می آیند، بیان صحیح عقاید شیعی را در تعارض با وحدت نمی بینند. ایشان می فرماید: «مرحوم آقای مطهری (رضوان‌الله‌علیه) مقاله‌ای به نام «الغدیر و وحدت اسلامی» دارد؛ ایشان در آن، این مسأله را تبیین می‌کند که، طرح مسأله‌ی غدیر، چطور می‌تواند وسیله‌ای باشد برای نزدیک کردن دل‌های مسلمان‌ها به همدیگر. مرحوم علامه‌ امینی هم عقیده‌ی شیعه را در «الغدیر» اثبات کرده است؛ اما کتاب، بیان، لحن، سلیقه و شیوه‌ی برخورد او با مسأله، طوری است که همه‌ی مسلمین را جذب می‌کند. (14 / 09 / 1384) » بنابراین طبق اندیشه ی رهبر انقلاب اصل تبیین عقاید شیعی و نقد باورهای رقیب هیچ ایرادی ندارد و تنها نگرانی ایشان شیوه انجام این کار است./۹۱۸/ی۷۰۳/س

علی بهاری

منابع

(1): این موضوع را نخستین بار از زبان حجت الاسلام دکتر فرمانیان شنیدم و ایشان نیز بدون واسطه از بازجوی ریگی نقل می کردند.